Sevgili büyükler; Size ruhumun en derinliklerinden gelen tüm düşüncelerimi özgürce aktarmak istiyorum bu mektubumda. Kaybolmuş dünlere, yanı başımızda uçup giden bugünlere ve bizi bekleyen ya da beklemeyen tüm günlere bir tebessüm edip dönüyorum yazmaya bütün içtenliğimle. Okumaya hazır olup olmadığınızı bilmiyorum ama ben çoktan yazmaya başladım bile. Ben bir çocuğum yani gelecekte sizin yerinize almaya aday birisiyim. Yavaş yavaş anlamlanıyor hayat denen bu uzun maraton belleğimde. Duygular, olaylar, olaysızlıklar... Çok karışık bir döngüdeyim. Her sabah başka bir ben uyanıyor sanki. Sırtımda çantam yok belki ama heybeme koyuyorum beni bana sevdirecek tüm güzellikleri. Neşelenmeyi öğütlüyorum mesela sizin bana ders çalışmayı öğütlediğiniz kadar. Bulutlara kuruyorum salıncağımı sizin bana ''Gerçekçi hayaller kur sonra üzülürsün.'' demelerinize aldanmadan. Tüm olanlara üzülmek şöyle dursun, kocaman gülümsüyorum bilhassa. Bir şarkı dinliyorum mesela. Bağıra bağıra söylüyorum sizin ''Elalem ne der?'' demelerinizi duymuyorum. Sesimin nasıl olduğuna aldırış etmiyorum hatta. Kimseyi önemsemiyorum çünkü başkasının özgürlüğüne saygısızlık yapmıyorum. Başımı yukarı kaldırıyorum sonra. Hayatla barışıyorum. Gözlerimin göremediği minik bir virüse hakaretler savurmuyorum ayrıca. Çünkü o bana yaşadığım hayatın güzelliğini hatırlattı. O beni olgunlaştırdı. Yanlış anlamayın sakın. Bunu kendimi üzmeyerek yapabileceğimi öğretti. Belki uzaklaştım sıralardan, belki yok okulun her bir köşesinde izim. Ama değerini bildim tüm güzelliklerin. O eski günlerin gelmesini beklemiyorum artık. Çünkü biliyorum ki yaşadığımız bugün; izi silinmemiş bir dün değil. Hayat çok hızlı. Bir sabah uyanıyorum. Bir de bakıyorum akşam olmuş. Ne yapayım yani durup hayatım bana gelmesini mi bekleyeyim? Beklemiyorum hayat seni. ''Sen bekle beni'' diyorum kendimce. Korkmayın sınavlardan şikayet etmeyeceğim size bu mektubumda çünkü hayatın kendisi de bir sınav değil mi zaten? Siz niye yapmayasınız? Kızmayacağım size içten içe '''Neden açılmıyor bu okullar?'' diye. ''Belki de böylesi daha hayırlıdır hepimiz için.'' demeyi öğreneceğim. Neden bu kadar ciddi ve asık suratlı olduğunuzu sormayacağım. Çünkü herkes hep gülümseseydi mutluluğun tanımı olmazdı. Anlıyorum artık çünkü. Hepimiz bu dünyaya bir kere geliyoruz. Hayat hepimize bir sayfa ayırıyor. Alıyoruz elimize kalemi başlıyoruz yazmaya, bazen kendi sayfalarımıza bazen başkalarının sayfasına. Kimininki renkten bir cümbüş oluyor, kiminin sayfası gri bir külden tomar. Çevriliyor o sayfalar. Günler oluyor ay, aylar oluyor yıllar; yaşanıyor duygular, sayılıp dökülüyor hayatın içinden tüm konular. Bazen dibine kadar hüzünler çalıyor kapıları, bazen yankılatıyor kahkahalar semayı. Birileri doğuyor, birileri ölüyor. Kimi köşesine çekilip ağlıyor kimi mutluluktan yerinde duramıyor. Bu düzen akıp giderken kimileri hâlâ hayaller haritasında her sabah başka bir rotaya takılıp onun olmayan yarınların planını kuruyor. Sakın gözleriniz satırlarımda dolaşırken demeyin bana ''Hayalsiz hayat mı olurmuş küçüğüm?'' diye. Hayalsiz yaşanmaz ama akıp giden hayatı da seyretmek olmaz değil mi? Yaşamak seyretmek ile olmuyor ki. Biraz çalışarak, biraz eğlenerek, biraz şarkı söyleyerek, biraz resim yaparak, biraz hayal kurarak, biraz şükrederek ve tüm bunlar olurken her gün günü bitirirken ''Ne güzel gündü ama?'' demek lazım. Keşkeleri unutup iyikileri dost edinmek lazım. Yaşadığımız bütün kötü olayları ağzımızdaki diş şekline bakmadan pervasız kahkahalarla savuşturmak lazım. Tüm kara bulutları dağıtıp atmak lazım. Her mevsimi ayrı sevmek lazım. Her insana gözümüzün içi gülerek bakmamız lazım. Yerden bir çöp alırken fotoğrafa almak yerine torunlarımıza iyilik yaptığımızın bilincine varıp mutlu olmamız lazım. Güneşi kucaklayıp yıldızlarla dost olmamız lazım. Başımız dik çıkmamız lazım bu yola. Hayatı kötülemek yerine yaşadığımız hayatı güzelleştirebileceğimizin farkına varmamız lazım. Şimdi tüm bunları zihninize kazıyıp bir merhaba ile selamlamak lazım hayatı. Silmek lazım bizi yıpratan her detayı. Dinlemek lazım yaşadığımız şu çok sesli hayatı. Keşfetmek lazım mutluluğun ötede değil ruhumuzda saklı olduğunu bulmayı. Boşvermek lazım insanların bize yaşattıklarını. Mutlu olmak lazım heyhat! Mutlu… Upuzun öğütler sıralamış gibi oldum sanırım sevgiyi hak eden sevgili büyükler. Ama eğer çocukluğunuzu özlediyseniz benden size minik bir tavsiye. Onu özlemeyin. Çünkü hayat ne on iki de ne kırk ikide. Hayat; sizin gerçek mutluluğu benliğinizde bulduğunuz her saniyede. İlk defa büyüklere bu kadar öğüt verdim sanırım. Bence çok güzel bir duyguymuş. Hem hep siz bize vermeyin canım. Bir kere de biz size verelim ama değil mi? Yani demem o ki; sunmuş hayat size kocaman bir sayfa. Doldurun işte en güzel duygularınızla, karartmayın. Ve kendinize çok iyi bakın Sizleri çok seven küçüğünüz